BAMRO

Meer dan een mensenrechtenschending tegen een individu
Gedwongen verdwijning is vaak gebruikt als een strategie om terreur te verspreiden binnen de samenleving. Het gevoel van onveiligheid dat door deze praktijk wordt gegenereerd, is niet beperkt tot de naaste familieleden van de verdwenenen, maar treft ook hun gemeenschappen en de samenleving als geheel.

Gedwongen verdwijning is een wereldwijd probleem geworden en is niet beperkt tot een specifieke regio van de wereld. Ooit grotendeels het product van militaire dictaturen, kunnen gedwongen verdwijningen tegenwoordig worden gepleegd in complexe situaties van interne conflicten, vooral als een middel voor politieke onderdrukking van tegenstanders. Van bijzonder belang zijn:

de voortdurende intimidatie van mensenrechtenverdedigers, familieleden van slachtoffers, getuigen en raadslieden die zich bezighouden met gevallen van gedwongen verdwijning;
het gebruik door staten van terrorismebestrijdingsactiviteiten als excuus om hun verplichtingen niet na te komen;
en de nog steeds wijdverbreide straffeloosheid voor gedwongen verdwijning.
Er moet ook speciale aandacht worden besteed aan specifieke groepen van bijzonder kwetsbare mensen, zoals kinderen en mensen met een handicap.

Honderdduizenden mensen zijn verdwenen tijdens conflicten of periodes van repressie in ten minste 85 landen over de hele wereld.
Wie heeft er last van?
De slachtoffers zelf
De slachtoffers worden vaak gemarteld en vrezen voortdurend voor hun leven. Ze zijn zich er terdege van bewust dat hun families niet weten wat er van hen geworden is en dat de kans klein is dat iemand hen te hulp schiet. Nadat ze uit het beschermende gebied van de wet zijn verwijderd en uit de samenleving zijn "verdwenen", zijn ze in feite beroofd van al hun rechten en zijn ze overgeleverd aan de genade van hun ontvoerders.

Zelfs als de dood niet de uiteindelijke uitkomst is en het slachtoffer uiteindelijk uit de nachtmerrie wordt bevrijd, blijven de fysieke en psychologische littekens van deze vorm van ontmenselijking en de wreedheid en marteling die er vaak mee gepaard gaan, bestaan.

Vrienden en families van de slachtoffers
De families en vrienden van de slachtoffers ervaren langzame mentale angst, niet wetend of het slachtoffer nog leeft en, zo ja, waar hij of zij wordt vastgehouden, onder welke omstandigheden en in welke gezondheidstoestand. Ze wisselen af tussen hoop en wanhoop, vragen zich af en wachten, soms jarenlang, op nieuws dat misschien nooit komt. Bovendien zijn ze zich er terdege van bewust dat ook zij bedreigd worden, dat ze zelf hetzelfde lot kunnen ondergaan en dat het zoeken naar de waarheid hen aan nog groter gevaar kan blootstellen.

Het leed van de familie wordt vaak verergerd door de materiële gevolgen van de verdwijning. De verdwenen persoon is vaak de belangrijkste kostwinner van het gezin. Hij of zij kan het enige lid van de familie zijn dat in staat is om de gewassen te verbouwen of het familiebedrijf te runnen. De emotionele ontreddering wordt dus verergerd door materiële deprivatie, die nog acuter wordt door de kosten die worden gemaakt als ze besluiten een huiszoeking uit te voeren. Bovendien weten ze niet wanneer - of ooit - hun geliefde zal terugkeren, wat het voor hen moeilijk maakt om zich aan te passen aan de nieuwe situatie. In sommige gevallen kan de nationale wetgeving het onmogelijk maken om een pensioen te ontvangen of andere middelen van bestaan te ontvangen bij gebrek aan een overlijdensakte. Economische en sociale marginalisatie is vaak het gevolg.

De ernstige economische ontberingen die gewoonlijk gepaard gaan met een verdwijning worden meestal gedragen door vrouwen, en het zijn vrouwen die het vaakst in de voorhoede staan van de strijd om de verdwijning van familieleden op te lossen. In deze hoedanigheid kunnen zij worden geïntimideerd, vervolgd en vergeldingsmaatregelen nemen. Wanneer vrouwen zelf direct slachtoffer zijn van verdwijning, worden ze bijzonder kwetsbaar voor seksuele en andere vormen van geweld.

Ook kinderen kunnen slachtoffer zijn, zowel direct als indirect. De verdwijning van een kind is een duidelijke schending van een aantal bepalingen van het Verdrag inzake de rechten van het kind, waaronder het recht op een persoonlijke identiteit. Het verlies van een ouder door verdwijning is ook een ernstige schending van de mensenrechten van een kind.

Gemeenschappen
Gemeenschappen worden direct getroffen door het verdwijnen van kostwinners en de verslechtering van de economische situatie van de gezinnen en hun sociale marginalisering.

Gedwongen verdwijning is vaak gebruikt als een strategie om terreur te verspreiden binnen de samenleving. Het gevoel van onveiligheid dat door deze praktijk wordt gegenereerd, is niet beperkt tot de naaste familieleden van de verdwenenen, maar treft ook hun gemeenschappen en de samenleving als geheel.

Definitie
Volgens de Verklaring over de bescherming van alle personen tegen gedwongen verdwijning, afgekondigd door de Algemene Vergadering in haar resolutie 47/133 van 18 december 1992 als een geheel van beginselen voor alle staten, vindt een gedwongen verdwijning plaats wanneer:

"personen worden tegen hun wil gearresteerd, vastgehouden of ontvoerd of anderszins van hun vrijheid beroofd door ambtenaren van verschillende takken of niveaus van de overheid, of door georganiseerde groepen of particulieren die handelen namens, of met de steun, direct of indirect, instemming of instemming van de regering, gevolgd door een weigering om het lot of de verblijfplaats van de betrokken personen bekend te maken of een weigering om de vrijheidsbeneming te erkennen, die dergelijke personen buiten de bescherming van de wet plaatst."

Een ernstige schending van de mensenrechten
Na te zijn verwijderd uit het beschermende gebied van de wet en "verdwenen" uit de samenleving, zijn slachtoffers van gedwongen verdwijning in feite beroofd van al hun rechten en zijn ze overgeleverd aan de genade van hun ontvoerders. Enkele van de mensenrechten die gedwongen verdwijningen regelmatig schenden zijn:

Het recht op erkenning als persoon voor de wet;
Het recht op vrijheid en veiligheid van de persoon;
Het recht om niet te worden onderworpen aan foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing;
Het recht op leven, wanneer de verdwenen persoon wordt gedood;
Het recht op een identiteit;
Het recht op een eerlijk proces en op gerechtelijke waarborgen;
Het recht op een doeltreffende voorziening in rechte, met inbegrip van schadevergoeding en schadevergoeding;
Het recht om de waarheid te kennen over de omstandigheden van een verdwijning.
Gedwongen verdwijningen schenden over het algemeen ook verschillende economische, sociale en culturele rechten voor zowel de slachtoffers als hun families:

Het recht op bescherming en bijstand aan het gezin;
Het recht op een toereikende levensstandaard;
Het recht op gezondheid;
Het recht op onderwijs.
Zowel het Statuut van Rome inzake het Internationaal Strafhof, dat op 1 juli 2002 in werking is getreden, als het Internationaal Verdrag inzake de bescherming van alle personen tegen gedwongen verdwijning, dat op 20 december 2006 door de Algemene Vergadering van de VN is aangenomen, bepalen dat, wanneer het wordt gepleegd als onderdeel van een wijdverspreide of systematische aanval gericht op een burgerbevolking, Een "gedwongen verdwijning" kwalificeert als een misdaad tegen de menselijkheid en is dus niet onderworpen aan een verjaringstermijn. Het geeft de families van slachtoffers het recht om herstelbetalingen te eisen en de waarheid te eisen over de verdwijning van hun geliefden.

Oorsprong van de dag
Op 21 december 2010 heeft de Algemene Vergadering van de VN in haar resolutie 65/209 haar diepe bezorgdheid geuit over de toename van gedwongen of onvrijwillige verdwijningen in verschillende regio's van de wereld, met inbegrip van arrestatie, detentie en ontvoering, wanneer deze deel uitmaken van of neerkomen op gedwongen verdwijningen, en over het toenemende aantal meldingen over intimidatie, mishandeling en intimidatie van getuigen van verdwijningen of familieleden van verdwenen personen.

Bij dezelfde resolutie verwelkomde de Vergadering de goedkeuring van het Internationaal Verdrag inzake de bescherming van alle personen tegen gedwongen verdwijning en besloot 30 augustus uit te roepen tot de Internationale Dag van de slachtoffers van gedwongen verdwijningen, die vanaf 2011 moet worden gevierd