BAMRO

Zeker 5.500 Palestijnse vrouwen in Gaza zullen deze maand bevallen te midden van de penibele humanitaire Ondersteuning van aanstaande moeders
Medewerkers van UNFPA hebben noodpakketten voor gezondheid en veilige bevallingen verstrekt aan aanstaande moeders "wanneer we ze kunnen bereiken", zei ze.

Ze vertelde UN News dat zwangere Palestijnse vrouwen die op de vlucht zijn voor bombardementen doorzeefd zijn met angst, maar ook met hoop en geluk, omdat ze worstelen om gekwalificeerde gezondheidswerkers te vinden die hen kunnen ondersteunen bij een veilige bevalling.

"Verplaats jezelf in de schoenen van die vrouw als de chirurg tegen haar zegt: 'Ik heb geen verdoving, ik heb niet eens water of zeep om mijn handen te wassen, maar ik ga proberen je leven te redden'", zei ze.

Het interview is bewerkt voor duidelijkheid en lengte.

Sprekend vanuit Caïro, schetste mevrouw Baker waarom een humanitair staakt-het-vuren en een sterkere internationale reactie nu nodig zijn in Gaza.

Laila Bakker: Als ik eerlijk ben, heb ik geen woorden voor de catastrofale situatie ter plaatse en het verlies van volledige menselijkheid in wat we in Gaza zien. Het is een ongekende en ongeëvenaarde wreedheid in de geschiedenis van de mensheid in de afgelopen tijd: 2,2 miljoen mensen, waaronder 50.000 zwangere vrouwen, werden een maand lang belegerd. 5.500 vrouwen gaan de komende weken bevallen. En voor de 160 vrouwen van wie ik had moeten zeggen dat ze vandaag het geluk hebben om te proberen vreugde en leven in deze wereld te brengen, vrees ik voor hun leven en het leven van hun kinderen.

Meer dan 135 gezondheidsinstellingen zijn het doelwit. De overige gezondheidsfaciliteiten die overeind blijven, hebben heel weinig medicijnen, geen brandstof om elektriciteit te laten werken. We hebben keizersneden gehad voor spoedbevallingen die met weinig of geen verdoving zijn gedaan en af en toe alleen met het licht van een mobiele telefoon.

Dus als u mij vraagt wat de situatie ter plaatse is, waar we al 89 VN-medewerkers hebben verloren - nog nooit in de geschiedenis van de Verenigde Naties in zo'n korte tijd en één enkele gebeurtenis hebben we zoveel medewerkers verloren.

En toch lijken de wereldleiders verlamd om te kunnen ingrijpen in wat een van de meest flagrante schendingen van de mensenrechten en het internationaal humanitair recht is - door de Gazastrook te belegeren en voortdurend te bombarderen.

Verschillende VN-agentschappen hebben in een gezamenlijke verklaring herhaalde dringende oproepen tot een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren om meer levensreddende hulp in Gaza mogelijk te maken. UNFPA is een van de ondertekenaars. Kun je ons nu meer vertellen over die gezamenlijke oproep en de betekenis ervan?

Laila Bakker: Het is een belangrijke aantrekkingskracht. Op dit moment leggen we een humanitair verband op wat in de eerste plaats een crisis van de mensheid is. Het staakt-het-vuren is noodzakelijk en een noodzakelijke voorwaarde voor twee dingen.

Ten eerste, dat we in staat zijn om Gaza binnen te komen met de goederen, ongehinderd en onvoorwaardelijk, om te kunnen zorgen voor degenen die gedwongen naar het zuiden zijn verdreven, voor degenen die gewond zijn geraakt en de ziekenhuisfaciliteiten overweldigen, en om de goederen en mensen binnen te brengen waar we kunnen beginnen om op zijn minst een aantal van die kritieke humanitaire behoeften aan te pakken.

Bescherm het leven
Ten tweede is het van cruciaal belang dat de bescherming van alle humanitaire hulpverleners - en de heiligheid van het leven in het algemeen - wordt beschermd.

Er bestaat niet zoiets als een humanitaire pauze. Een pauze houdt in dat je binnen kunt komen, je spullen kunt brengen, maar dan gaan we bombarderen en dan gaan we ons inzetten en die druk blijven uitoefenen op de bevolking van Gaza. Dat kan zo niet doorgaan. Het moet onmiddellijk stoppen.

UN News: U noemde het belangrijke punt over het richten op gezondheidsfaciliteiten en ook het richten op gezondheidswerkers. Hoe kan dat de situatie in Gaza compliceren, die ter plaatse al ingewikkeld is?

Laila Bakker: Het is vrij duidelijk, neem ik aan, zelfs vanuit een menselijk perspectief. Maar laat me je de situatie van een zwangere vrouw geven. Je verwacht een kind op de wereld te zetten. Als het je eerste kind is, is er een gemengde angst voor wat er tijdens die bevalling zou kunnen gebeuren, maar er is ook hoop en geluk.

Als je niemand hebt die die vrouw kan helpen terwijl ze op de vlucht is voor voortdurende bombardementen, als ze niet genoeg water heeft om te drinken dat haar in staat stelt om op een gezonde manier te voldragen, als ze zichzelf of haar gezin niet kan beschermen terwijl ze op zoek gaat naar een gekwalificeerde gezondheidswerker...

Zelfs als ze het overleeft, zal er niemand zijn om haar te helpen

Verplaats je in die vrouw als de chirurg tegen haar zegt: 'Ik heb geen verdoving, ik heb niet eens water of zeep om mijn handen te wassen, maar ik ga proberen je leven te redden.'

Wat voor soort martelende pijn gaat er door haar hoofd, of door het hoofd van de dokter, of door het hoofd van haar man, over wat de uitkomst voor haar en die baby zou kunnen zijn? Zelfs als ze het overleeft, zal er niemand zijn om haar te helpen.

Er was een vrouw met wie we spraken en die zei: 'Elke stap die ik zette toen ik een plek probeerde te vinden om mijn baby ter wereld te brengen, voelde als een race tegen de dood.' Ik kan me de keuzes voor haar en haar familie niet voorstellen. Als vrouw - als persoon, een mens die ook heeft genoten van het hebben van nieuwe leden van het gezin en het zien van de vreugde van een geboorte - kan ik me niet voorstellen wat een marteling het is om door die omstandigheden en die keuzes te worden gegaan. Het is allemaal omkeerbaar als de internationale gemeenschap de handen ineen kan slaan en 'stop' kan zeggen.